Стаю ля белазорых я кустоў —
праз столькі год вярнуўся я сюды-
І белы дым язміну малады
хвалюе зноў, хвалюе сэрца зноў.
«Люблю» —
гучыць праз белы дым,
праз песню лета
і гады...
Пяшчотны мой, чароўны успамін —
язмін, язмін...
Нясмелымі губамі я шаптаў
тваё світальна-роснае імя,
як дакранаўся да пялёсткаў я...
А сэрца трапяталася,
як птах.
Мне белы сум застаўся назаўжды...
Нашто вініць,
пытаць цяпер каго?
Калі з кахання светлага майго
той не сплыве язміну белы дым...
«Люблю» —
гучыць праз белы дым,
праз песню лета
і гады...
Пяшчотны мой,
чароўны успамін —
язмін,
язмін...