Бераг кракадзілаў...
Як дзіўна і страшна!
Не пальмы, секвоі,
А елкі і сосны шумяць...
І рэчкі, лугі —
У лілеях і смолках...
Дык як жа ты трапіў сюды,
кракадзіл?
Я чуў у маленстве —
я верыў тым чуткам:
як страшылі імі дома малых!
аднекуль —
адкуль жа? —
па рэчцы дзяцінства плыў
кракадзіл...
— Купацца — бронь божа! —
—сынок, не ідзі...
Бо з’есць ён:
не зубы — а вепра клыкі.
— Дачушка, на лузе
не рві ты квятоў,
бо, кажуць, выходзіць
у кветкі ён грэцца...
І летась касцу,
бязногаму Янку,—
вунь, бачыла ты,—
адкусіў ён нагу...
Казалі,
дзяцей нарадзіў ён сваіх,
якія раслі не па днях —
па гадзінах,
і гэтак, як продак,
хапалі здабычу сваю,
а часам былі
і ахвяраю бацькі...
...Наіўная казка дзіцячая,
скажаце?
Падумайце лепей:
адкуль жа быў родам
той
кракадзіл?..