Кім ты ўзвышаны —
небам, зямлёй?
Без народа — як вецер бязродны.
Зарастае крыніца быллём,
не спатоліць што смагу народа.
Гэтай думцы сумленна аддзяч,
покуль дзень твой усходзіць,
як поўня.
Вочы Мележа ў сэрца глядзяць,
Караткевіча —
помні іх,
помні...