Сцябала малышоў,
Пякла, як плойма мурашоў,
Слыла спрадвеку вогненнай травой.
І вось з паклонам
чалавек прыйшоў
У дзень блакадны і галодны той.
Ён рваў яе, хоць пухірамі рукі абдало,
І клаў, нібы жамчужыну, у кош.
А заўтра будзе есці боршч з яе сяло,
І словы прагучаць:
«Раскоша ўсіх раскош...»
Сягоння непрыкметная ля плоту, як палын,
Расце-кусціца жгучка-крапіва.
Ды часам крапівой
па сэрцы сцебане ўспамін,
Калі спрабуе хтосьці тлушчам аплываць...