За акном маім —
крыштальны сасуд...
Дно яго —
заснежаны грунт.
Сценкі —
дрыгуча-марозныя бярозкі.
Адтуліна —
сцюдзёна-сіняе неба.
У ім, крыштальным сасудзе,
бачу: лыжнікі палкамі размахваюць
не пабілі б сценак.
Тралейбусы бегаюць —
ад бугеляў іскры ляцяць:
не падпалілі б страху неба.
Па снезе імчацца
«Масквічы», «Жыгулі»,
людзі падэшвамі шоргаюць...
Выйду, папярэджу:
«Асцярожней,
дно не пратрыце —
не загубіце мой
крыштальны сасуд...»