Мая даверлівасць —
чародка дзікіх качак
на азярыне.
Вунь яна плыве
па промнях сонца
да берага,
дзе шуміць чарот...
— Дзень добры!
Будзь маёй надзеяй,
чарацінка...
Ды што гэта?
Нечая дзікая рука
вырывае танюткую,
замахваецца ёю...
І чародка даверлівасці
рассыпаецца ўбакі
па хвалях —
зыбкасці лёсу,
па сонечных бліках сполаху.
Ды зноў праз нейкі час
чародка вяртаецца
да берага —
а раптам была памылка?
А раптам пашанцуе?
Усё бліжай
і бліжай бераг...
— Дзень добры!..
— ?! —
пытальнікам надзьмуўся чарот,
рулю-клічнік
напагатове трымае,
пільна ўглядаецца ў «мушку»...
Яшчэ секунда...
Яш-чэ...