Куды?
Дзе?
Што? —
Пытанні вы задаеце, людзі...
Я ў гэтых пытаннях сам растварыўся,
як цукар у шклянцы чаю.
Сіноптыка збіў з панталыку:
«мінус» мяняю на «плюс»,
«плюс» на «мінус»,
як мяняе капрызная модніца
свой гардэроб...
Я — ў мройных дажджынках,
што падаюць з неба нявіннага,
даўно асуджанага позіркамі
лыжніка, зайца і курапаткі,
а яшчэ — азімага жыта...
Кажуць, вулкан незвычайны зямны
мяне растапіў...
Не верце...
Вулкан чалавечых страсцей,
які аж кіпіць на планеце,
куды верагодней...