«Нарву цветов
и подарю букет
той девушке, которую люблю...»
артыст спявае адмыслова.
А сэрца, як страла, працяў
мне верш Рубцова...
...Увесь у смолках, незабудках,
цвіў луг надрэчны.
Тым летам я
сваю адзіную
навекі страціў недарэчна.
Гучала музыка ў дуброве,
было і зорна, і азёрна...
А мне хацелася гукаць,
спяваць: «Мая князёўна!..»
І кветкі росныя ў траве,
што часта рваў на лузе,
крычалі нема:
— Не цяпер...
Дык больш яе не будзе!..
Я вёў яе праз луг і гаць,
а потым — праз калоссе...
З-пад вей зірнула:
— Што ж, бывай!
І дзякуй, дзіўны хлопец...
Адкуль зацьменне наплыло
на сэрца, як на сонца?
Чаму паверыў я тады,
што гэты міг бясконцы?..
А ён жа быў — як выдых слоў:
«Нарву цветов...»