«Чарніла» знікла назусім —
пустыя ў вёсках крамы.
Даўно, як цюцькі, мы не спім
каля вясковай брамы.
Наш мілы друг, «зялёны змей»,
амаль што стаў няўлоўны.
А каб злавіць яго, займець —
патрэбны спрыт і лоўкасць.
Яшчэ патрэбны добры нюх,
падобны на сабачы,
і ногі, што не сніць каню,
які па стэпах скача,
і слых, нібыта ў кажана,
арла самога пільнасць...
А думка ў галаве адна:
«Ну хоць бы, хоць хапіла...»
Па дваццаць вёрст —
ну дзе ты «змей»—
імчымся па дарожках...
Былі мы цмокамі раней,
цяпер жа —
пакаці-гарошкі...