...шар зямны, што ад стыхій знямог.
Пімен Панчанка
Зялёны калаўрот —
Зямля —
нас па адной арбіце кружыць...
Ды толькі вейкі я прымружу —
як чую: плача немаўля,
заспетае стыхіяю знянацку
на невядомай лёсу паласе...
Пакутны век куды яго нясе,
няўжо шпурне малечу,
быццам цацку?
Няўжо гатовы замахнуцца
на спаконвечны гэты цуд?
Маёвы сад у шэры груд —
і сэрцу больш не адгукнуцца?
А толькі магма —
без паветра —
ці заімшэлы горкі друз?..
Я пратэстую,
землятрус,
які б ні быў —
ваенны,
з нетраў...
Я сам табе прысуд пішу
святой стыхіяю кахання:
яна — маё выратаванне...
Да сонца ўзнось маю душу!
* * *
Якою сілай незямной
занесла нас,
дваіх,
сюды?
Рабіннік над Масква-ракой...
І твой уздых,
і мой уздых...
Той вераснёвы зарапад,
кляновага лісця свячэнне...
І ўсё было —
як прысвячэнне
табе,
узбечка Мухабат.
* * *
...Наш першы курс.
Світанкі...
Ночы...
Ракі ў граніце берагі.
Яшчэ быў воблік дарагі:
смоль броў і кос,
чарніцы-вочы.
Прызнанне-споведзь
пудкіх сэрцаў...
З чым параўнаць я мог яго?
Так запалаюць,
як сустрэнуцца,
бяроза ў цемры і агонь.
* * *
Нас несла ў высі, несла ў далі,
што свет забыты быў ушчэнт.
І раптам страшнае —
Ташкент...
Пачулі ў дзень той, прачыталі.
Пра горад ведаў я нямала,
дзе землятрус быў,
каменяпад.
А слова,
імя
Мухабат
ў мяне на вуснах расцвітала.
Ты мне расказвала: яно
«каханне» значыць па-ўзбекску
Такое блізкае —
даўно
яго я вымаўляў, здаецца,
І вось — Ташкент...
Нібы вулкан,
пад ім прачнуўся.
«Родны го-рад...» —
шаптала мне ты,
слёзна, горна...
У руцэ маёй —
твая рука...
А тут, нібы на голаў снег:
прынеслі позву ў войска мне...
* * *
Раскочваю гадоў сувой,
з пары далёкай чую,
той:
«Чаму ж нам лёс калючы выпаў?
Што мне рабіць?»
«Адзіны выбар...
Цябе чакае горад твой...»
* * *
Я помню вечар непагодны
і тое з штэмпелем пісьмо...
«Як служыцца табе, салдат?
Бы птушка Фенікс —
наш Ташкент...
Слядоў не знойдзеш страшнай
драмы
Ну, што сказаць табе яшчэ?
Я тут...
я тут...
выходжу замуж...
Узбек ён...
Зваць яго Пулат.
Бывай навекі!..
— Мухабат —»
* * *
Я кляўся: «Дзень той не забуду!..
Але завошта я віню?
Падзякуй сённяшняму дню,
яшчэ таму —
што прыйдзе, будзе...»
* * *
Я прызнаю такі агонь,
зямное гэткае пламенне,
каб закаханыя ў здзіўленні
пылалі вечна ад яго.
Любві агонь хай будзе з намі,
а мнагабальныя штуршкі
у час прызнання трапяткі
хай толькі сэрца адно знае!