Сабакі тут,
аўчаркі не хапала...
Ёсць дача-шык, машына «Жыгулі»,
дабра кватэра — кніжак вельмі мала:
палоняць мэбля, дываны і крышталі,
набытыя ў застойныя гады.
Ён, быццам Богу, моліцца багаццю.
Адзін сынок,
адзін як перст, у хаце —
няўжо і ён апусціцца туды,
дзе ўжо не людзі — здані,
цені за век нажытага дабра?
Не матылёк, не летуценніца,
душа — страшней душы раба.
Давер суседу па пляцоўцы меншы —
дзвярам ён большы, дзе аж тры замкі.
Пакуль жыццё яго не пакамечыць,
не прывітаецца
і не падасць рукі.
Адной аўчаркі
тут і не хапала...
Ды вось, гляджу,
на павадку вядзе,
каб, нібы Цэрбер,
пільна вартавала
яго ўчарашні,
гэткі мілы, дзень...