Ты прадвесне тое шкадуеш —
незваротная маладосць...
Ты не думай, што я гадую
ў сэрцы сцюжна-зімовую злосць...
Замуціць жа крыніцу лёгка...
Пры сустрэчы на нейкі міг
апускаем — не суджана лёсу —
мы з табою вочы ўдваіх...
А ў вачах тваіх —
зыркіх маланках —
я навекі адбіцца хацеў.
Будзе сум мой лупаць беражанкай
над вадой, сярод неба і дрэў...
Прылятаць мне з дарог дадому,
сцежкай жытняй хадзіць табе...
Адбалелае пакрыёма
адыходзіць ціха ў журбе.