У гэтым кірунку
між дрэў
па тратуары
міма калгаснага рынка
побач са мною ішлі
героі Шэкспіра —
у штруксах,
джынсах,
«бананах»:
клікаў іх Гамлет
у груба вязаным світэры...
«Быць ці не быць?» —
колькі стагоддзяў,
як лісце з таполяў,
упала яму да ног,
а пытанне вісела,
як ліст апошні на дрэве...
Вось і ўваход у Вечнасць...
Справа смяецца клоун Енгібараў,
злева — лепшы лірык Расіі Ясенін,
і прама перад усімі —
Гамлет...
Ён прыйшоў сюды,
апярэдзіўшы час свой,
што ўвесь у каросце, калючках...
Стаў перад саборам Вечнасці,
коней узняў на дыбкі
струною гітары...
Перад вамі,
героі Шэкспіра,
спавядаецца словам
«Быць!..»