Калі агорне скруха,
успомні,
памяні
чатыры пацалункі
між зорнай цішыні.
Ніхто не вінаваты...
Мы не хаваем воч...
Яднала ўсё прырода
у тую ноч.
Дзе снежная пустыня,
на ветры-скразняку
здавалася — аб зоркі
я вусны апяку...
Гадаў я: хто ты?
Фаня?
А можа, Поля —ты?
Рагнеда непакорная
з далёкай Палаты?..
Ды хвілі не хапіла,
каб разгадаць твой лёс...
Згарала ноч,
знікала,
чароўная,
з нябёс...
Калі агорне скруха,
успомні,
памяні
чатыры пацалункі
між зорнай цішыні...