Адлятаюць з клёнаў лісты,
толькі голля ўскалых...
Пасядзім... Памаўчым...
І душу лепш настроім
на слых.
Хай пачуе яна цішыню —
развітальную музыку лісця.
Гэта будзе з табой...
Гэта з некім
было ўжо калісьці...
І далонь з вышыні
клён нам падасць,
залатую да жылкі.
Будзеш помніць
поціск яе,
як дзень незваротны,
пражыты.
Адлятаюць лісты,
нібы птушкі,
над небам журлівым.
Захістай раўнадушша
ствалы,
жоўты вырай,
як кліч жураўліны...