На балатах, у цесных хатках,
Ля курадымнага кастра
Ты сустракала, як салдатка,
Дарыла ласку, як сястра.
Блукала выгаралай пожняю,
Залела ў зрэбным палатне,
Ты несла бульбіну апошнюю
З слязою радаснаю мне.
Так адкрывала нам, пяхоце,
Сваю трывожную красу:
Дарыла воблака ў палёце,
Пралескай разганяла сум.
І ў цішы, і ў трывожным гуле
Я ўчуў, запомніў назаўжды,
Як лічыць мне гады зязюля,
З надзеяй светлыя гады.
Ты чаравала сумнай песняй
Наш змораны хадою полк.
І смех дзяўчыначкі палескай
І зараз ува мне не змоўк.
І з цеплынёю невычэрпнай
Зноў памяць да цябе нясе.
Люблю цябе ў смузе вячэрняй,
У ранішняй люблю красе.
Твае ласкавыя прасторы,
Тваіх сінічак галасы,
Твае зялёныя азёры,
Твае чарнічныя лясы.