Не воблака, а проста аблачынка
Загадкава плыве над галавой.
Смяюся я:
вясёлая дзяўчынка,
Як матылёк,
ляціць над кладкай той...
Як добра ёй журыцца беспрычынна!
Да твару ёй і лета, і зіма...
Усміхнуся я:
яшчэ бяжыць дзяўчынка
Па кладцы той, якой даўно няма.