І разарваліся на небе шэрым хмары,
Загалубела высь нябёс над галавой,
І сонца промені зірнулі на абшары
Лугоў, раскінутых далёка прада мной...
Прабегла лета, як кароткая гадзіна,
Схмурнела неба, пасылаючы дажджы,
І засмучае душу мне пажоўклая расліна...
Хоць сумна, цеш сябе надзеяю і жджы!..
1913