Мой добры,
мой даўні ментар,
настаўнік
мае хады –
вечар з глухім акцэнтам,
вечар сіняй вады.
Ішлі мы з табою
поруч,
і лёгка ж было ісці,
трымаючыся
за поручы
над шчылінамі цяснін.
Няхай
вымаўленне дзікае
тваё дзівіла натоўп,
а ты
выпраўляў
мне дыкцыю
і ты
задаваў мне тон.
Задумлівы і патайны,
з нявыказанай
журбой...
Мой добры,
стары настаўнік,
разыходзімся
мы з табой.
На слядах тваіх
вырас плюшнік,
дзікі неруш
шчытом парос,
на павеках тваіх
нерасплюшчаных
стынуць кроплі світальных рос.
Цішэюць твае крокі
у змроках
пуцявін, -
шляхі мае
шырокія
праходжу сам, адзін.
Калі
якому ў ахвоту,
хай сочыць
думы мае, -
калі
я даў сабе воту,
я выканаю яе.
Не цвіў я ніколі
бросняй
і песняй не гуляў,
не.
адна ў мяне толькі просьба –
каб веры далі мне.