Ёсць чаму, ёсць чаму
І ў народа майго павучыцца:
Як змагацца з чужынцам
Суровай парой.
Ёсць за што, ёсць за што
I народу майму ганарыцца:
He хадзіў і не лез ён
На землі чужыя вайной.
I сябе не лічыў ён ніколі выключным.
«Болей дбай пра сябе!» —
Спачувалі народы яму.
I цаніў ён заўсёды,
Братэрскую еднасць і лучнасць,
Добра ведаў народ мой:
He выжыць ніяк аднаму.
Вырываўся ён з цемры,
Прыгнёту, галечы і гора.
He адстаць ад суседзяў!
Спатыкаўся, наперад ішоў.
I дарма, што ў свой час
(Хоць хацеў) не прабіўся да мора —
Мора лёну ў яго,
I разлівы лугоў,
I бязмежжа лясоў.
Быў адданы спрадвеку
Славянскаму крэўнаму брацтву,
З ім дзяліўся усім,
Што ў стагоддзях займеў.
Яго роднаю мовай
Гаварыла Вялікае княства,
А пасля без яе, незаменнай,
Марнеў і нямеў.
I маўчанню яго, і цярплівасці
Можна здзівіцца.
Кажуць, доля такая:
Пазначана войнамі скрозь.
Ёсць чаму, ёсць чаму
I народу майму павучыцца,
Каб пакутліва крыўду на лёс свой
У вечнасць не нёс.