Налей того вина, что если капнет в Нил,
То пьяным целый век пробудет крокодил.
А если выпьет лань, то станет грозным львом,
Тем львом, что и пантер и тигров устрашил.
Омар Хайям
Вітаю, мой дружа! Што з табою? Чыркнуў бы да мяне хоць пару сказаў. Чалма Амара Хайяма ільнянаю беллю рассыпалася ў сцежку, сцелецца дзесь удалеч і, быццам гурт бярозаў, у адзін гай нас вяжа.
Ты не звяртай увагі, што часамі хтось бруднай лапай на яе наступіць.
Не спляміць табе гэткай чыстай белі, ваража. Дажджом намокне - у сонцы праяснее. То прывіднай пятлёю перад злыднем ляжа, то светлай марай выстраліць у прасторы. З пургі сібірскай надзеяй бяжыцьме - родную хату атуліць імглою. То ручніком паслужыць хлопцам на чужыне - няма вады з Нёмна - выбяляць слязою.
Сядзіць стары Хайям, ківае непакрытай галавою. Вякі ўжо трывае жудны Рамадан. Што ў сонцы - сохне. Постам празябае. А цемра жрэць ды хахаліць, гуляе, ды па кавалку ўсё болей забіраець дня ў сваё жорла. Ноч усё даўжэй...
О, мой Сакі! Ты ведаеш законы. Алах адзін! І перст Прарока, як меч узняты над усёй зямлёю, і волас з барады не ўпадзе нам з табою без яго волі.
Дык плюнь на Шарыят - віном напоўні збан.
І вер ты, і ўсе, хто белай звязаны чалмою, што сваю чару выпіць трэ да дна - нават, калі б налітая была і крывёю.
Да дна - за светлы новы дзень.