Jęczało ostrze na ostrzu. Żelazo w żelazo się wpija. Spragnione gorącej krwi, jak chłopiec dziewczęcych ust.
Ciemność drąży już ciało, szukając do serca ścieżyny. Rdza skrzepem czerwieni zgorzkniała, jak chłopiec w objęciach dziewczyny.
Ostrze na ostrzu się wspiera. Strach śmierci w janczarach zamiera. Napiera już ława piechoty. W jeden napręża się łuk. I spod ostrych szyszaków spogląda jedno oko. Tysiąc szabel tnie imię Proroka. I nie ma odwrotu. Dzika rozkosz, niczym pieszczoty spragnionych rąk.
Błękitnoocy, jasnowłosi, chrześcijanom skradzeni synowie. Półksiężycem wyhodowani - w stronę Kaaby oddają pokłony. Zostali już murem islamu, jego ramieniem i okiem. Gotowi na chwałę Proroka dusić braci i sióstr.
Jedyną ma janczar nagrodę. Jedyną ma w życiu drogę. Na bitwę iść jak na święto. Śmierć przyjąć z ręki brata po krwi, przeklętą.
I uwierzyć musi, że błędnego syna utuli po śmierci ojczyzny kruszyna. Bo zdrady nawet ślepego kreta, nie dopuszczą do bram raju Mahometa.