На ўзбярэжжы Свіслачы сустракаюцца двое літаратараў-пачаткоўцаў. Спрачаюцца так, ажно пыл пад нагамі курэе ды чубы трашчаць.
— Ведаеш, Лявон, я адкрыў новы літаратурны напрамак, не паспяваю на званкі адказваць.
— Няўжо? І як жа, шаноўны, называецца твая тэорыя неверагоднасці?
— Транслагізм. У-у, дык ты яшчэ не пазнаёміўся з маім адкрыццём?
— Чуў пра творчую бязглуздзіцу, нават чытаў... Шкада мне цябе... «Хуткую дапамогу» заказамі загрузіш на пяць гадоў наперад, у дзяжурцы пачнуць выгукваць праз кожныя десяць хвілін: «Доктар, на выезд!»
І зноў нейкі час курэў пыл пад ступакамі суразмоўцаў. Гэты раз, праўда, нахапіўся міліцэйскі «варанок», і патрульныя міліцыянты запіхнулі разгарачаных інтэлектуалаў у салон машыны з закратаваным акенцам.