Ціхі летні вечар.
Па праспекце Францішка Скарыны ў бок гарадскога аэрапорта рухаецца маршрутны аўтобус. На прыпынку побач з Політэхнічным універсітэтам натоўп людзей увальваецца ў велізарны салон, імкнецца авалодаць зручнымі пасадачнымі крэсламі. Разам з імі заскоквае маленькі чорны сабачка і хутка хаваецца пад фатэль.
Цвёрдаю хадою ідзе кандуктар, не забываючы правяраць і прадаваць білеты. Уважлівы позірк жанчыны спыняецца на новым пасажыры, які, высалапіўшы язык, глядзіць на месцічаў, шукаючы ў іх падтрымкі.
— Грамадзяне, чый сабака? — цікавіцца кантралёр.
— Цяжка сказаць, каму належыць цюцька, — уздыхае пенсіянер, заступаючыся за братоў нашых меншых.
— Ці знойдзецца дабраахвотнік, які аплоціў бы праезд свойскай жывёліны? — працягвае кабета.
— Не хвалюйцеся. Вось! Бярыце дзве тысячы, — рупіцца маладзён з мабільнікам. — Не выкідаць жа сабачку за борт.