Дзіцячая гамонка вабіць сэрцы дарослых. Галасы самых маленькіх грамадзян зліваюцца з птушынымі спевамі ў вольным паднябессі, з подыхам калосся перад жнівом, з бурлівым шумам рачулак.
Седзячы на прыступках пад’езда аднаго з гарадскіх шматпавярховікаў, трохгадовыя Алесік і Васілёк радасна вітаюць людзей, якія праходзяць побач.
— Дзядзя, дзядзя! — замілавана шчабеча Васілёк у бок падлеткаў і юнакоў.
— Дзеда, дзеда! — дапаўняе сябрука Алесік, ухваляючы сівізну паважаных у акрузе дзядуляў.
— Цёця!
— Цёця! — усхвалявана крычаць хлапчукі да дзяўчат, каб апошнія звярнулі на іх увагу.
— Бабы, бабы, дзе цукеркі? — таямніча жартуе Васілёк з бабулямі, мяркуючы падсілкавацца салодкімі прысмакамі.
— Мама, мама! Там — яма, — з чароўнай усмешкай паведамляе Алесік.
— Тата ў хаце! — імкнецца перахапіць ініцыятыву Васілёк.
Нейкі момант адбываецца спаборніцтва паміж дзеткамі, у каго найбольш моцныя галасавыя звязкі. Убачыўшы чалавека ў блакітнай форме, з чырвонымі пагонамі, у фуражцы з велізарнай цэшкай на аколышы, з чорным дручком на поясе і цёмнага колеру кабуром, а гэта быў звычайны малады міліцыянт, раптам нашы героі хаваюцца за лаўку, адкуль рагочуць, выпускаючы ў паветра чараду гукаў, змест якіх цяжка расшыфраваць.
— А-а-а-а!.. — пявуча цягне Алесік. — Ме-ент...
— Ме-е-ент!.. — дапамагае яму Васілёк.
Праз хвіліну-другую малыя пабеглі да сваіх матуляў, якія бадай адначасова нечага выхапіліся раптам на вуліцу, але, калі ўбачылі міліцыянта, рашуча спыніліся і ветліва заўсміхаліся прадстаўніку закона.