О, барабана баляванне з гаканнем!
Калі ўсё ў доме ходзіць хадуном,
Калі застоллем гулкім поўны дом,
Дымяцца стравы з вострымі прысмакамі!
Грымі ж ты уладарна, барабан.
Вось бачу, як нявеста-краска ў лузе —
Плыве, плыве так хораша па крузе,
І дзівіцца жаніх — ад шчасця п’ян.
Мы рукі ўгору ўзносім, быццам пікі,
І воплескамі славім прыгажосць.
Ад танца захмялелы кожны госць,
Хоць некранутыя стаяць напіткі.
Адзіны госць не адбівае такт
І юную царэўну не вітае,
Што ў плацці белым, быццам чайка
тая.
Ён радасны, ды штосьці тут не так...
Ён без рукі! Так, гэта я прыкмеціў!
Хіба папляскаеш рукой адной?
Гараць медалі. Сам ён з сівізной.
Пусты рукаў кранае мякка вецер.
О, як бы запляскаў ён бурна!
О, як бы рукі лебедзем пусціў!..
Ён рваць масты варожыя хадзіў
І поўз да смертаноснай амбразуры.
Ён знаў, за што хадзіў ў пякельны бой.
Абараніў ён шчасце.
Дык святкуйце!
І плёскатам далоняў салютуйце!
Ён вашы рукі замяніў адной.
О, барабана баляванне дзіўнае!
І я ужо на месцы не стаю.
— Давай, давай! — б’е ў такт ён па сталу
Сваёй рукой натруджанай, адзінаю.