Пачуў раз нейк шаноўны тата,
Што сын кагось з апошніх лае слоў,
І тату прыліла адразу к твару кроў,—
Ён да дзяцей заўсёды строгі надта:
Злавіў ды сырамятным паскам
Давай па чым папала ляскаць:
— Ах ты, паршывае шчаня!
Ах, трасца тваёй мацеры!
Дзе гэта ты, нягоднік, пераняў?
І хто наўчыў цябе такія пацеры?
Вось гэта ж тут вазьмі
Дый засячы цябе, паскуду!
А той, заліўшыся слязьмі,
Прасіўся: «Татачка, не буду!
Што гэта брыдка — я не ведаў,
А за табой плявузгаў следам,
Бо словы ад цябе я чуў...»
І горш яшчэ зайшоўся ён з плачу.
Ох, таты нашы, таты!
У сто разоў вы болей вінаваты
У тым, часамі, за дзяцей,
За што, караючы, б’яце.
1927