Чырвонай Арміі
Успаміны ў дзень гадавіны
Цяжкі час быў для Саветаў,
Надта ж моцна прыпякло,
Памятаецца нам гэта,
Нібы ўчора ўсё было:
Адусюль паналяцелі
На здабычу груганы —
Вольнай волі захацелі
Вочы выклеваць яны.
Вось, вядомы ўсяму свету,
Чарнаморскі адмірал
Прэ вайною на Саветы —
Войска моцнае сабраў;
Ён з астатніх сіл стараўся,
З скуры лез аж, бедны, ён
І зусім ужо сабраўся
На Маскоўскі сесці трон.
Мы ж расправіліся з гадам —
Не пабачыў ён Масквы:
Той штыком, а той прыкладам —
І... Калчак без галавы.
Вось якраз такім жа родам
Браў Юдзеніч Петраград —
К нам палез са ўсякім збродам,
Потым сам аж быў не рад:
Генеральскімі рукамі
Прыхваціў разбіты нос
І з мяшэчкам за плячамі
Ногі ледзь ад нас панёс.
Неўзабаве тут за імі
І Дзянікін — вось ён, вот —
З афіцэрамі сваімі
На Маскву разявіў рот.
Не Маскву яму, а дулю! —
Не збылося, як хацеў:
Мы пяро яму ўваткнулі,—
Ён ад нас і паляцеў.
Не адзін аб троне марыў,
Вось і Врангель, фон-барон,
Гэткім самым жа макарам
Сесці мерыўся на трон.
Мы ж не цацкаліся з гадам,
Не зважалі, што барон,
І ў галёш падбітым задам
Неўзабаве сеў і ён;
І пусціўся ходам скорым,
Каб не сесці дзе на мель,
Проста, проста Чорным морам,
Аж за трыдзевяць зямель.
І з суседзямі-панамі
Нам прыйшлося ваяваць,—
Наляцелі груганамі,
Пруцца к нам за раццю раць.
Вось сабраліся мы троху
Ды турнулі так паноў,
Што яны з перапалоху
Адракліся й жупаноў.
Яшчэ потым і эсэры
(Нібы нашы сваякі)
Шкоды многа нам без меры
Нарабілі, сцервюкі.
Там Пятлюра вунь з Марусяй,
Тут вось Савінкаў Барыс
На Ўкраіне й Беларусі
Бунт задумалі стварыць.
А Антонаў гэтым часам
Чуць не ўзяў у нас Тамбоў,
Але мы ім — па мардасах
Ды пусцілі без зубоў.
З тэй пары пад вольным небам
Вунь як вырас бальшавік!
Але моцна яшчэ трэба
Нам трымаць чырвоны штык.
1923