— Што? Зноў на сход? Ды зноў даклад?
Вучыць старых ты заўжды рад,
А сам яшчэ малакасос,—
Сказаў мне раз Хвядос.—
Цяпер з старых дык проста здзек...
Пражыў мой дзед і бацька век,
І я дзесятак не адзін
Жыву без вашых тых навін.
— Няпраўда гэта. Дзядзька, мусіць,
Ці памыліўся, ці мо хлусіць,
Не бачыць, што ў яго пад носам,—
Павёў я гутарку з Хвядосам.—
Твайму дзядулю-селяніну
Не раз пан сек лазою спіну,
А бацьку плёткай стражнік, прыстаў,—
Вазьмі ж цяпер сваю ім выстаў.
Жывеш ты ў хаце светлай, чыстай,
А варт яна рублёў мо трыста,
І ты смяешся з дзеда-дурня,
Што ён няхайна жыў у курнай.
Дык вось разжуй цяпер ты, дзядзька:
Каб заўжды жыў так сын, як бацька,
А бацька жыў-быў так, як дзед,
Дык і дагэтуль яшчэ свет
Такі б быў самы акурат,
Як тысяч сто гадоў назад:
Не ўмелі б хат мы будаваць,
Не ўмелі б быдла гадаваць
І гатаваць яды б не ўмелі,
Звяракі нас, мы іх бы елі,
Адзін другога — хто каго.
А то глядзі вунь, да чаго
Дайшоў сучасны чалавек.
Аж дзіўна робіцца ўжо нек:
Не мае роўных ён нідзе,
Ні пад вадой, ні на вадзе,
Ў паветры лётае так хвацка,
Бо разумнейшы сын, чым бацька.
Падумаў тут Хвядос хвіліну,
Памармытаў, пачухаў спіну,
Пасля сказаў: — Малакасос,
Але падцёр старому нос.
1925