— Што за штука тут такая? —
Запытаўся ў Пранука я.—
І багаты ж ты не надта,
Збудаваў, аднак, вось хату,—
Аж свіціцца так, як шклянка,
На падлозе, нават з ганкам.
Ды ў вялікай ты дарозе
Не бываеш і ў абозе,
Нават рэдка быў і ў блізкай,
Хоць здаровы твой каніска.
Тры душы ў цябе сямейкі,
А вось ворнай жа зямелькі
Дзесяцін ты маеш з восем,
Дык чаму ж, скажы, увосень
Заплаціў ты прадналогу
Нешта ўжо зусім нямнога?
— Я скажу, сусед, аб гэтым
Табе толькі пад сакрэтам:
У мяне, бач, ёсць радня —
Сельсавета старшыня.
Вось чаму зімой і ўлетку
Я ў абоз так езджу рэдка,
Вось чаму так панямногу
Я плачу і прадналогу,
Вось чаму (ах, дзякуй свату!)
Збудаваў я нават хату,
Хоць далёка да такое,
Як у Янкі. Там пакоі!
Сакратар райвыканкома
Яму добра, бач, знаёмы,—
Кум ці там якая трасца,—
У таго ён надта ў ласцы.
Пастаяў я тут, паслухаў,
Пяцярнёй паскроб за вухам
Ды пайшоў скарэй дахаты.
Там я з жонкай «таўставатай»
Доўга раіўся і думаў —
Каго ўзяць бы нам за кума,
Ды дачуўся таго ж дня:
«Сакратар» і «старшыня»
Ды яшчэ з якімсьці членам
Атрымалі ў зад каленам.
1923