Гарматныя каралі збываюць свае вырабы за межы пад выглядам музычнага інструмента.
З газет
«Джаз!
джаз!
джаз!
Да ведама
ўсіх капельмайстраў джаза!
Найлепшыя струманты —
гэта ў нас:
Бравурна-зычныя
Струманты музычныя —
Бяры
і грымі
і наярвай адразу...»
Згуба камусьці,
а ім —
барышы,
Для гэтага ў фірмы
пэўныя шансы,
Тут
толькі ўмей —
раздзімай,
варушы,
Каб найхутчэй
закружыліся ў танцы.
Модныя фірмы
У ЗША,
Не застануцца і лорды
ззаду:
Розныя маркі,
адна душа
У фабрыкантаў
крывавага джазу.
«Хто аматар ладзіць джаз?
Лепшы струмант — гэта ў нас,
Струмант зычны і адборны:
Ёсць фаготы, ёсць валторны,
Можам даць мільён габояў,
Кожны з іх на пяць набояў;
Галасістыя ёсць флейты,
Толькі граць на іх умей ты:
Не зважай, што хто заплакан,
Націскай сабе на клапан —
Пік-пок!
Пік-пок!
Каго музыкай праніжа,
Распластае рукі крыжам,
Адтанцуе галубок.
Пік-пок!
Пік-пок!
Ёсць карнеты-а-пістоны:
Не зважай на енкі-стогны
Ды закладвай сабе стужкі,
Ды наігрывай частушкі —
Тра-та-та!
Тра-та-та!
Хай танцуе бедната,
Хай тлусцеюць каралі,
Што машыну завялі.
Мір сусветны? Забабоны!
Ёсць зенітныя трамбоны,
Дальнабойныя басы.
Ой, басы дык басы! —
Дубам стануць валасы,
Калі грымне такі бас,
Дасканалы выйдзе джаз —
Раз — ба-бах!
Два — бу-бух! —
У танцораў зойме дух,
Ад вялікай весялосці
Ўрассыпную ляцяць косці.
Джаз адменны, беззаганны,
Дык шалёна скачацца,
Аж ніколі больш з нагамі
Галава не ўбачыцца.
Ой, люлі! Ой, люлі! —
Весяляцца каралі.
— Ёсць раялі! Вось раялі!
А ў іх гусенічны ход.
Каб без працы не стаялі,
Пасылаем мы на Ўсход.
Жар факстрот! Сып чарльстон
На раялі ў трыццаць тон.
Хай танцуюць кулі й рыкшы,
Танцаваць яны прывыкшы.
Тром! Тром!
Рыта-та!
Хай паскача бедната,
Хай танцуе весела
Крывавае месіва,
Адпачне пасля ў зямлі,—
Хай балююць каралі!»
Як грымнуць музыкі
ў правінцыі Жэхэ,
Аж да Жэневы
коціцца рэха;
Дзе страву гатуюць
пад назвай
«мір»,
Там
вельмі дарэчы
такі гарнір.
Драпежнікі
пішуць вайны закон
Агнём
і жалезам
на жоўтых скурах,
І сочыцца
мірны алей
з языкоў
У лорда Сесіля
і Поля Банкура,
І ў тых,
што за імі
ў цяньку стаяць,—
Дыпламаты
і дыпламатыкі,—
Кожны
правілы знае
«на яць»
Імперыялістычнай граматыкі;
Кожны
другога
раззброіць рад,
А сам —
нібы кветка мімозы;
На вуснах у кожнага —
шакалад,
А за пазухай —
бамбавозы.
Бяльмом жа на воку
савецкі «госць»,—
Простыя словы,
а сэнс вялізны:
Яго дэкларацыі —
у горле косць
Акулам
імперыялізму.
«Каб свет не захлынаўся
больш
у крыві,
Увесь расшматаны
на рызманы,
Давайце раззброімся:
я і вы,—
Начыстую
і без маны».
Ах, як бы ахвотна
вы
гэты рот,
Паны дыпламаты,
заткнулі!
Ды воплескаў буру
з усіх шырот
Яму пасылаюць
абедзве паўкулі,
І музыка ладзіцца
наадварот:
Пад гэту
скакаць давядзецца факстрот
І самай найбольшай у свеце
акуле.
І песня тады прагучыць:
— Ой, люлі!
Адбалявалі сваё
каралі!
Па каралях
пралетарскай шарэнгаю —
Плі!!!
1933