Я часцяком яго ў карчме,
Бывала, спатыкаў пад мухай.
«Ну, што ты, браце, ачумеў?
Пакінь ты піць, прашу, паслухай!»
І чуў адказ: «Ну як не піць?
Вакол няпраўда, здзекі, гора.
Як бедны люд яшчэ цярпіць!
А я гатоў бы выпіць мора».
Прайшлі бурлівыя гады,
Уціхла бура-навальніца,
І ніва жытам маладым
Пад вольным ветрам каласіцца.
І вось спаткаліся мы зноў
Пасля васьмі гадоў разлукі.
Сядзіць ён з чаркаю ў піўной,
І ўжо ў яго трасуцца рукі.
«А, сябар! Ты? І нават п’ян?
Ты зноў, напэўна, п’еш, як воду?»
«Ну як не выпіць, кажа, за слабоду?
Гатоў я выпіць цэлы акіян».
1925