Вялікіх дзён не будаўнік,
Не рад ні сонцу, ні вясне,—
Ён цэлы дзень, як дзень вялік,
У камізэльку плача мне:
«Хаджу пануры між людзей,
І кроў цячэ з балючых ран;
Гляджу на шэрагі падзей,
Як абагулены баран.
Пакутных думак чарвякі
Мазгі расточваюць парой:
Ды хто ж, урэшце, я такі?
Ці абывацель, ці герой?
Не ўбачыць хіба мо сляпы
Напорных трактарных калон,
Але ж — малюсенькі, скупы
Наборнай кніжыцы талон.
Пяком калгасы, як бліны,
І ліквідуем кулака,
А тут працерліся штаны,
І рад бы каплі малака.
З скаромным праца йдзе спарней,
І сала з’еў бы я кусок,
Дык абагулілі свіней,
І вось — падцягвай паясок.
Калгасны рух штодзень шырэй,
А ные ўсё ж душа мая:
Як абагуляць і курэй,
Як буду без яечні я?
Вялікі шлях наш у жыцці,
І не папросіш — «падвязі».
А як не еўшы тут дайсці?
Ды без галёшаў па гразі?»
Яму ж сярдзіта я ў адказ:
«Цягніся, дзядзечка, ў хвасце:
Нічога вы — мільён хоць вас —
Для будаўніцтва не дасце».
Ад абывацельскай нуды
Ў вачах — кругі, на сэрцы — муць,
І я спяшаюся тады
Паветра чыстага дыхнуць.
1930