Працоўным Заходняй Беларусі
Звіняць іржавым звонам путы,
І стогн дзядзоў, і плач дзяцей.
Рукою панскаю прыкуты
Народ пакутны — Праметэй.
Крывёй абліты ён, зняможан!
Маўчыць халодная скала.
Крамсае цела «бялы ожэл» —
Сваяк «двухглавага арла».
Ён сэрца рве. Ён шчыпле печань.
Ён п’яны выглядам крыві...
Крывавы баль, аднак, не вечны,
Калі ў грудзях агонь жывы.
І прагну аднаго цяпер я:
Каб мне прыждаць хвіліны тэй,
Калі паганай птушкі пер’е
Па ветры пусціць Праметэй.
1928