Як цябе калі я ўбачу,
Самагоначка мая,
Дык чуць з радасці не плачу...
Дай жа цмокну цябе я.
Эх! Прыемна ты сабою,
Мне ўжо вельмі ж па нутру,—
Разлучуся я з табою,
Хіба толькі як памру.
Ад падатку ўсю астачу
Прынясу, аддам табе...
Што? Не еўшы дзеці плачуць?
Ну дык што ж — няхай сабе.
Як паддам сабе ахвоты,
Дык я ўсё аддаць гатоў —
Шапку, вопратку і боты...
Дай жа цмокнемся мы зноў.
Твая матка, як бывала,
За Міколаў яшчэ час,
Без апаскі ўсіх прымала,—
Ты ж не гэтакая ў нас,
Але, здэцца, і з табою
Можна справу распачаць,—
Я вячэрняю парою
Цябе буду сустракаць.
Што? Смяяцца будуць людзі?
Нам на гэта напляваць.
А мо жонка грызці будзе?
Дык патрапім і суняць:
Як адбатажу вяроўкай,
Ўзяўшы голаву між ног,—
Зразу стане мякчэй шоўку...
Я ж як злосны — не дай бог.
Не пужайся ж, дай мне губкі
Пацалую яшчэ раз:
Ўспамянём жа сёння, любка,
Мы з табою былы час!
1922