(Байка)
Пасуцца па начах заўсёды коні нашы
З вясны да восені — даволі-такі часу.
Вось раз у досвітак на пашы
З кабылай аднаго калгаса
Сустрэўся Заяц каля куста,
І вельмі ўжо яму да густу
Прыйшлася гнедая кабыла.
Ну і яна яго нібыта палюбіла.
Не ведаю, за што ёй заяц люб,
Але ж ён хваліцца:— Фактычны,— кажа,— шлюб.
Пачне смяяцца хто, дык Заяц пратэстуе,—
Быў шлюб нібыта не ўпустую:
Не болей як праз год
Ад шлюбу ёсць ужо прыплод —
Жарэбчык-сысунок буланы,
Такі рухавы, спрытны, слаўны
Вядома, Тата-заяц рад —
Бяжыць туды, сюды, назад
І пад сабою ног не чуе;
Сяброў, знаёмых і радню
Абабяжыць ён дзесяць раз на дню:
— Вам,— кажа,— сына паказаць хачу я.
Сабраў кумоў, братоў, сватоў
І паказаў ім з-за кустоў:
— Ну, гляньце,— кажа,— чым не я?
І хвост такі кароценькі, куртаты,
І шэрсць, і вушы, як у таты,
І спрыт жа мой, і выпраўка мая!
А кпіны слухаць там і розную брыду —
Ды ну іх,— кажа,— к ліху!
Я ім яшчэ не тое давяду:
Вазьму і палюблю сланіху.
— І давядзі! — зайцы крычаць.—
Даўно пара!
Качаць разбойніка! Качаць!
Няхай жыве! Ура!
Такі ж удалы маладзец!
Палюбіць ён, каго захоча.
Але калгасны жарабец
Тут раптам калі зарагоча...
І тата той, і сваякі
Разбегліся ва ўсе бакі.
Такія сярод нас — зусім не навіна.
Вы толькі заўважайце:
Прэтэнзій у яго — хапіла б на слана,
Заслуг жа — як у зайца.
1935