Ў хаце сварка-звадка:
Жонка дэлегатка,
А мужык — аж дуба,
Штось яму не люба...
— Эх ты, дэ-ле-гатка!
Як табе не гадка?
Як табе не сорам? —
Кажа муж з дакорам.—
Вось папала моду!
Не прапусціць сходу,
Ўсё язык там чэша,
Ўсё на мужа брэша...
Лепш свае б кудзелі
Вы, баб’ё, глядзелі,
А не — дык па карку
Я цябе, пляткарку.
— Твая справа — вобуй,
А мая — кудзеля,
А крануць папробуй,
Будзеш ў жанаддзеле.
Лепш пайду к разводу,
А не кіну сходу! —
Адказала жонка
Голасна і звонка.
Не чапай жа, дзядзя,
Ты сваю кабету —
Пры савецкай ўладзе
Хай паглядзіць свету:
І табе лепш будзе,
Калі выйдзе ў людзі.
1925