Раз да вечара ад ранку
Прастаяў я ў адным банку,
А назаўтра ад зары
Да тэй самай зноў пары,
І за справай невялікай —
Сторублёваю пазыкай
(Атрымаць яе хацелі
Для малочнае арцелі).
На пазаўтра, як я ўстаў,
Увесь горад аблятаў,
Збіў падноскі, збіў абцасы
Ды патраціў чорт што часу,
А ўжо што зглуміў паперы!
Дык без ліку і без меры.
Прадстаўляў ужо я тут
І балансы, і статут,
І сяброў арцелі спісы,
І чатыры каштарысы,
Сем выняткаў з пратаколу,
Што прашу я па дазволу,
Працы план ды справаздачы
І... паўнейшая няўдача.
А чаму? — Ды, бач, не далі:
Ім прадставіць загадалі
Аб арцелі акт даследчы,
Я ж не меў з сабой тэй рэчы
І дастаць не меў надзеі...
«Абармоты! Ліхадзеі!
Каб вас чорт пабраў, пісакаў!» —
Крыкнуў я дый сам заплакаў,
Рукавом пасля уцёрся
Ды пяшком дамоў папёрся.
Ну і вось — цяпер я дома,
З якім вынікам — вядома:
Грошай страціў я нямеру
На харчы і на кватэру,
Яшчэ болей на паперу,
Атрымаў жа дулю-бэру.
1925