Янку Купалу
Смерць не ў час ўзяла у нас паэта,
Ён памёр у поўнай творчай сіле.
Кветкі урну мякка атулілі -
Засталася песня недапетай...
Бачыў ён, як родныя палеткі
Спапяліў пажарамі злы вораг,
Бачыў ён, як паміралі дзеткі,
Як сівелі маладыя з гора.
І высока над Дняпром радзімым
У зямельцы нашай роднай, мілай
Вырасце высокая магіла,
Маці прыме з ласкай свайго сына.
Будуць там шумець ў задуме дрэвы,
Будзе Днепр шумець празрыстай хваляй,
З далі данасіцца будуць спевы,
Кукаваць зязюля будзе ўдалі.
А ён будзе спаці бестрывожна
Вечным сном на Беларусі мілай,
І сюды на край Дняпра пахілы
Пакланіцца яму прыйдзе кожны.
1942