Зашумелі вербы над вадою,
Роняць долу лісце нежывое,
Ў шуме безнадзейнасць, скарга льецца
І кранае нейкім жалем сэрца,
Бо дыхнула гэта подыхам зіма,
Быццам глянула у вочы смерць сама.
Толькі гэта ўсё няпраўда! Ўсё — мана,
Пройдзе час — ад сонца родзіцца вясна,
Абагрэе землю радасным цяплом,
Каб усё ачнулася і ажыло...
Спіце вербы. Спіце ціха над вадою,
Каб ізноў з вясной сустрэцца маладою.
1967 г.