Гляджу на пабляклыя ружы лісткі,
Што, звяўшы, ляжаць прада мной,
І сэрца сціскае боль нейкі цяжкі,
Туманяцца вочы слязой...
Ёсць дзіўная сіла у гэтых лістках:
Чуць толькі я гляну на іх -
Мне прошласць яны нагадаюць на міг,
І тону ў чароўных я снах.
І сумна мне вельмі, што гэтыя сны
Так скора прасніла ўсе я,
Што болей не вернецца зноў да мяне
Святляная прошласць мая.
Тады йшчэ ў душы маёй вера жыла,
Было шмат у сэрцы надзей;
Свабодная светлаю думкай маёй,
Высока шыбаць я магла.
Сягоння... Сягоння таго ўжо няма,
Сягоння я з смутнай душой,
Як тая, пакрытая слоем дзярна,
Магіла з уласнай труной...
А я у магілу схавала сваю
Вялікі гроб вечны - душу;
У ім пахавала ўсю прошласць маю -
Ўсё гэта ў сабе я нашу.
Сягоння хоць смех мой на вуснах дрыжыць,
Хоць гляну падчас весялей, -
То ўсё толькі кветкі магілы маёй,
Што хочуць нутро ў ёй прыкрыць.
1914