БЕЛАРУСКАЯ ПАЛІЧКА

Стары кукабара* із поўнаю сілай

Сьмяецца-рагоча над сьвежай магілай.

        Якісьці нябожчык спачыў тут учора,

        Прыйшоў з-за паўсьвету, спазнаўшы шмат гора.

А дзесьці далёка ў забранай краіне

Заплакала восень па страчаным сыне.

        Вясёлкі вясны і запах сенажаці,

        І гоман лясоў, песьняў родных багацьце, -

Усё адышло із юнацкім імгненьнем,

Насьпелых, нязьдзейсненых мар-лятуценьняў...

        Ішоў час злавесны, ішоў час пануры,

        З Усходу й Заходу нахлынулі буры,

І хіжыя варвары ўдужкі ўзяліся,

Край родны ў пажарах вайны папяліўся,

        І там, дзе зязюля табе кукавала,

        Сабе рыхтавалі Тэўтоны Валгалу**

"Рабы раскаваныя" перлі з Усходу,

І гібель, і пекла прынесьлі народу.

        Прапалі тады твае мары і ўзьлёты

        У дымах пажараў ваеннай Галготы.

Радзіма цярпела ў няволі і ў болі

Ад хіжых тытанаў на Марсавым полі.

        І ты, ў ліку тысяч яе абаронцаў,

        Стараўся здабыць зямлю й волю пад сонцам.

Змагліся, аслаблі, было ўсіх замала,

Калі Беларусь вас на бой заклікала.

        На новых і сьвежых яшчэ папялішчах

        Варвары з Усходу спаўлялі ігрышча.

Як хочаш адмерай, - з Бабруйска й Нясьвіжа

Далёкім ёсьць шлях да Паўдзённага Крыжа***!

        Маскаль ладзіў дома свабодзе хаўтуры,

        Выгнанца ў чужыне віталі кэнгуры.

Ох цяжка! Як цяжка зусім без натхненьня

Пускаць у зямельку чужую карэньне!

        Ты гукаў і клікаў сваіх у грамаду

        Жыцьцё на выгнаьні даводзіў да ладу.

У працы грамадзкай удзел браў сумленна,

Кароткі свой век ты пражыў не дарэмна.

        Ты годнасьць і мужнасьць пакінуў у спадак,

        Каб браў зь цябе прыклад руплівы нашчадак.

І богу й народу злажыў ты ахвяру,

Дарма хай рагоча цяпер кукабара.