Верш "Прывітаньне Вільні", напісаны ў Вільні 18.9.1943, ці не найбольш пацярпеў. Пакуль Францішак Аляхновіч даў яму дарогу ў "Беларускі Голас", дзе ён апынуўся, бязь першай звароткі, 12.11.1943 году, даволі пазьдзекваўся над ім цэнзар. Хто быў цэнзарам, Немец ці Летувіс? Судзіце самі хаця-бы па зьместу адкінутай першай звароткі:
Прывітаньне табе, Вільня!
Слаўны горад Крывічоў, -
Места памятак магільных
Нашых прадзядаў, дзядоў.
А зірнеце што зрабілі з трэцяй звароткай, якая гучала:
Ды усьмешкай гор, далінаў
Ты чаруеш позірк мой
Эх, здаецца-б не пакінуў
Вечна цешыцца табой!
Ты разьлёг перада мною
У васеньнім тумане,
Быццам кветкай маладою
На зялёным дыване
Ды усьмешкай гор, далёкай
Ты чаруеш позірк мой:
Эх, здаецца-б не памінуў
Вечна цешыцца табой!
Плывуць думкі, успаміны;
Прад вачыма устаюць
Слаўнай прошласьці часіны,
Што нам прыклады даюць.
Колькі-ж памяткаў хаваем
Аб мінуўшчыне сваей?!
Кажны зьведае, пазнае
Чым праслынуў ты даўней.
Чую славы тваей рэха,
Бачу велічнасьць тваю,
Дык ня дзіва, што з уцехай
Табе гімн я запяю.
Слава Вільні - прыгажуні,
Слава прошласьці тваей,
Хай гісторыя на струнах
Пяе гімн табе далей!
М. Козыр