Марыі й Міколу Ганьком
Калі ў чэрвеньскі вечар
зязюля Вам гады лічыла,
а Вы цешыліся кожнаму "ку-ку"
і крычэлі: "яшчэ раз, яшчэ раз!"
Цу думалі Вы тады,
дзе накукаваныя гады
пражываць будзеце?
Калі хадзілі Вы па родных гонях
за плугамі, ці па ягады,
забаўляліся з малечай у пікара,
ці песьняй пры калаўроце
насалоджваліся, -
ці не варажылі вы тады
пра шчасьце?
І дзе яно,
і якое яно
і калі-ж нарэшце
да Вас загляне...
Калі на ніве добра апрацаванай
асачылі Вы сейбіта, -
павольнага, памяркоўнага,
натхнёна-працавітага, -
ці гадалі тады,
што некалі й самім давядзецца
сейбітамі добрага й адвечнага
крочыць... на чужыне?
І што на чужыне
зярняты роднага прарасьці
могуць,
а праросшы,
успамагаць зьняможаную,
зьняволеную Матку...
2.Х.1976