За што кроў нявінная лілася патокам?
За што паняволеньня сыпаўся зьдзек?
Ці-ж шчасьце глядзела на нас крывым вокам?
Ці ты, беларусе, ня быў чалавек?
За што шмат нявінных у турмах гібела?
За што сьвіст нагаек да працы змушаў?
Ці-ж сонца заглянуць да нас не хацела?
Ці ты, беларусе, мо' працы ня знаў?
За што праз далёкія пусткі Сібіры
Крывавы твой сьлед пуцявіну праклаў?
Ці-ж цеснай зрабілася Матка-Радзіма?
Ці сьцежак не стала праз родны твой край?
За што так бясстыдна душу тваю шчыру
Злачынцы спаганілі ў цяжкі твой век?
Ці-ж ты ня быў вечна адданым Радзіме?
Ці ты ня быў годным жыцьця чалавек?
Змагайся, мой браце, часіны праходзяць,
Хай меч твой за праўду ў руцэ заблішчыць,
Каб злыдні парадку ня думалі болей,
Што мы бяз прумусу ня можам і жыць.
Змагайся, мой браце, за родную справу
Каб ворагаў вонкі адстрашыць навек,
Хай сьцяг твой падыме вышэй тваю славу,
А ворагі ўбачаць, што й ты чалавек.
Міхась Козыр