— Вазьмі мяне на сто, на дзвесце,
На трыста год, хоць і рабом.
Вазьмі,— казаў юнак нявесце,—
Усё сабе, я ўвесь з табой...
Ён так казаў, але не ведаў:
Усё яна даўно ўзяла,
Што ёсць, што будзе: радасць, беды,
І сэрца кругам абвяла.
Бо каб яна не чула сэрцам,
Што ёй усё прынёс юнак,
Не пагадзілася б да смерці
Яго ахоўваць. Толькі так.