...А над акном у мяне звонкі дамок:
На ліпе шпак месціцца.
А на ранку —
дзеці шпаковы песцяцца,
Збіваюць з галінак ліповы пылок.
А на палях у мяне — кожны дзень
Сонца лагодзіць жыты рослыя.
І звініць між сцяблінаў
цёплы прамень,
Як пакоціцца «шыць-палоць» у далі росныя.
А мой лес зеляніцца крохкім лісцём,
Гэтак многа ў ім сокаў з глыбінь сочыцца.
І жаваранкі трапечуць у небе —
іх крыльцам хочацца
Без спачынку трымцець над светлым жыццём.
А суседзі мае — ціхі, сонечны дзед,
А ў яго ўнучкі — гарэзы няўседлівыя.
І з ранку да вечара
задуменныя, ветлівыя
Чакаюць іх хлопцы, летуценячы ў свет.
А паўз дарог маіх касачы цвітуць.
Цвітуць,
каб юнакі тых унучак улесцілі.
А над дарогамі тымі птушкі лятуць,
Па пярынцы скідаюць
на падушкі нявесціны.
А яшчэ...
А яшчэ ў мяне спеў над сцежкай любой...
А яшчэ —
а яшчэ нясе радугу хмарка кожная...
А яшчэ —
а яшчэ ў мяне мара — такая прыгожая:
Колькі б часу ні жыў —
каб ішлі з душы словы гожыя —
Не спыняліся, не стамляліся
з маёй пахвальбой...
1978