Чаму ты шуміш, цёмны лес, адкажы,
Старыя трывожыш камлі?
Даўно ўжо акопы і бліндажы
Травой паміж дрэў зараслі.
Даўно зацягнула смалой сцюдзяной
На волатах раны-рубцы,
На месца ж упаўшых усталі сцяной
Сыны іх — сябры-малайцы.
Краса навакол — я не бачыў нідзе
Такой у блуканні сваім.
Чаму ж ты шуміш ці то ўноч, ці то ўдзень,
Чаму ты шуміш і аб чым?..
— Аб тым і шумлю і сказаць хачу я,
Што смерць не скарыла мяне,
Што волатаў-дрэў непакора-сям’я
Да сонца ў блакіты імкне.
Аб тым і гамоніць на мове лясной
Маё маладое лісцё,
Што вечна мне цешыцца даллю зямной
І вечна мне славіць жыццё.
Яшчэ я гукаю падлеткаў сваіх,
Каб смела ўздымаліся ўвысь
І ўсталі над краем за волатаў тых,
Што ў буру тут палі калісь...
Шуміць цёмны лес. Без канца яго шум.
І я ад людзей не ўтаю:
Адну з яго шчырых няскораных дум
Пазычыў я ў песню маю...
1955