Ад медуніц пылок жаўцявы,
І сок барвяны ад ажын,—
Дзе быў ты, дзе спаткаў свой ранак,
Я, сынку, бачу, не кажы.
Я нават ведаю, чаму ты
Адзін яшчэ да сонца ўстаў,—
Хоць там, за вольхаю прыгнутай
Тваіх клапот не падглядаў.
Але, каб мог, як мог калісьці,
І я пабегчы басанож,—
З табой і я б там ладзіў выйсце
Крынічцы стомленай у Сож.