Схіліўся ля пянька, нібы ў траншэі,
Ля трактара над сшыткам трактарыст.
І піша ліст.
Душы сваёй надзеі
Ён укладае сёння ў гэты ліст.
— Каханая!.. —
Ён пачынаў пісьмо,
А скончыў —
Нібы апала хмарка на траву...
— Калі хоць раз
Зірнеш другому ў вочы,
Дык так і знай — я не перажыву...
Ліст паляцеў
Праз стэп і цераз горы,
Знайшоў
Свой запаветны адрасат.
І вось дзяўчына
Пра сяброва гора
Чытае ліст
Употай ад дзяўчат.
Чытае ліст і думае дзяўчына:
Як адказаць,
Як даказаць яму,
Што ён — сярод усіх-усіх —
адзіны,
Што верная
Дзяўчына
аднаму?
Прыйшла дамоў,
Трывожна стала ў хаце.
— Пра што, скажы,
ты думаеш, дачка?..
Пра што?..
Хіба спытаць парады ў маці?..
— Ліст атрымала...
Ліст ад дружбака...
Паслухала старая, запытала:
— Кахаеш?
— Так...
— Дык што ж з табой рабіць?
Пісаць пісьмо —
па-мойму, гэта мала...
Я думаю —
вам трэба разам быць...
Матуля! Маці! З радасцю дзяўчына
Прыпала да матуліных плячэй.
Хутчэй збірацца!
Кожная хвіліна
Мне дорага цяпер!
Хутчэй, хутчэй!..
Я б расказаў — якія песні пелі,
Праводзячы дзяўчыну ў дальні край,
І думкі як хлапечыя ляцелі
За ёй — прыгожай, светлай — на Алтай.
Як там, у новым доме на Алтаі,
Вясельныя ўздымаліся каўшы...
Але мне кажа песня маладая:
— Нашто каўшы — пра сэрцы напішы,
Ты дружбу ўслаў юнацкую навечна,
Гукай усіх, каб вечна сярод нас
Вось так было:
Каб шчыры кліч сардэчны
Сабе знаходзіў радасны адказ!
1955